| Opening Sprekers: Gerrit Six, publicist en columnist radio1/deredactie.be. Peter Pollers, artistiek coördinator CIAP. Ruben Kindermans Verveling lijkt wel de rode draad doorheen het werk van de jonge, Vlaamse kunstenaar Ruben Kindermans (°1981, Kortrijk, BE). Dat levert – hoe paradoxaal het ook mag klinken – fascinerend werk op. In tegenstelling tot andere kunstenaars, is verveling niet het onbedoelde effect dat het werk bij de toeschouwer teweegbrengt, maar een sturend principe. Het is een metafoor voor de malaise die onze consumptiemaatschappij in een verlammende greep houdt, een uitwas van een generatie verwende kinderen met een teveel aan vrije tijd. De manier waarop Kindermans die verveling gestalte geeft en probeert te verhelpen, vormt de basis van zijn kunst. (…) In de video ‘Actions 2006’, zien we de kunstenaar apathisch en met uitgestreken gezicht basketten in zijn atelier aan het HISK (Hoger Instituut voor Schone Kunsten) met als korf een geïmproviseerde kartonnen doos. Verder schiet hij een pijl af op een ballon die hij aan de muur heeft vastgemaakt, bakent hij met tape de contouren van een goal af, springt hij over zijn bureaustoel die dienst doet als hindernis op een steeple chase, … Kindermans ontkracht de mythe van de geniale kunstenaar. Zijn atelier is geen plaats voor ongebreidelde creativiteit maar het verlengde van zijn jongensslaapkamer waar verveling troef is. Zijn Muze heet verveling. Uit zijn werk spreekt een soort van droefheid, maar tegelijkertijd heeft het iets grappigs en vertederends. De troost van de slapstick. (…) Conny Kuilboer (Actionfields) Conny Kuilboer (°1976, Heerhugowaard, NL) studeerde in 2003 af aan de AKI, academie voor beeldende kunst en vormgeving in Enschede. Parallel aan haar individuele oeuvre werkt ze sinds 2007 onder de noemer kruisdijk / kuilboer ook samen met Ben Kruisdijk. De objecten en installaties van Kuilboer springen in het oog door hun directe en speelse vormentaal en de vele verwijzingen naar de populaire cultuur. Ze werkt meestal met dekens, een dubbelzinnig materiaal dat refereert naar huiselijke warmte en bescherming, maar ook naar verstikkende burgerlijkheid. De ruwe textuur en het specifieke kleurenpalet van de dekenstof zet de kunstenaar aan tot een sterke stilering van haar beeldtaal. In CIAP toont Conny Kuilboer onder andere de installatie ‘Beim Schlafengehen’, waarin de toeschouwer oog in oog komt te staan met een omgehakte boom en een onthoofde giraffe. De uitwerking van deze confronterende beelden in kleurige dekenstof maakt ze aaibaar en oogstrelend toelaatbaar, maar de ambiguïteit blijft nadrukkelijk aanwezig. De titel van het werk verwijst naar een van de ‘Vier letzte Lieder’ die Richard Strauss componeerde naar een tekst van Herman Hesse. Net als in de andere werken die Kuilboer in CIAP toont, speelt ook hier de thematiek van de vergankelijkheid van de jeugd en de weg naar volwassenheid een belangrijke rol. Esther Tielemans Als schilder is Esther Tielemans (°1976, Helmond, NL) er zich van bewust dat haar werk onvermijdelijk gesitueerd zal worden binnen de rijke geschiedenis van het Nederlandse kabinetstuk. En toch onttrekt ze zich hieraan, door al heel vroeg het schilderij, zijn opbouw en structuur in vraag te stellen. Aanvankelijk in haar landschapstaferelen, nu meer en meer ook in haar alsmaar abstracter wordende geometrische werken. (…) Tielemans klapt de beeldruimte open, verplaatst de verschillende perspectieven en ruimtelijke bestanddelen naar afzonderlijke panelen. Voor en over elkaar geordend ontstaan er zo objecten die zich zoals een reliëf in de ruimte ontwikkelen en er zich uitnodigend in openen. Het landschappelijke staat in deze werken naast het architectonische, het monochrome, het geometrisch-abstracte, op gelijke hoogte. (…) Esther Tielemans maakt gebruik van acrylverf die ze in lagen op panelen in multiplex aanbrengt en vervolgens gedeeltelijk met epoxy afdekt. Zo bekomt ze een glanzend, spiegelend oppervlak dat het werk niet naar voor toe begrenst, maar juist openbreekt – als reflectievlak voor andere beelden, als spiegelvlak ook van de ruimte rondom, die op haar beurt deel gaat uitmaken van de geometrische analyse. (…) Het centrale vluchtpunt, het houvast verschaffende oriëntatiepunt dat het de toeschouwer destijds mogelijk maakte om autonoom zijn plaats te bepalen, ontbreekt derhalve. Hij staat een beetje verloren temidden van deze werkelijkheden, waarvan de afzonderlijke bestanddelen voor zichzelf en onafhankelijk van elkaar bestaan en ook samengevoegd geen gesloten, bindend geheel vormen. (…) Ben Kruisdijk (Actionfields) In zijn werk speelt Ben Kruisdijk (°1981, Zaandam, NL) met de meest uiteenlopende vormen van (visuele) talen. Deze stellen hem in staat om een abstract raamwerk neer te zetten waarin hij kan denken en dromen zonder belemmering. Een ruimte die hem toelaat om alle mogelijke stappen te nemen zonder afhankelijk te zijn van de natuurwetten. Alhoewel deze kunstenaar andermans acties soms wel uit ironische overweging of fascinatie citeert, streeft hij er in de eerste plaats naar om datgene dat in hemzelf leeft te communiceren. Het werk van Kruisdijk heeft steeds het medium tekenen als uitgangspunt. Naast werk op papier maakt hij sinds 2004 ook tekeningen op röntgenfoto’s die als drager dienen voor het afgebeelde. Deze tekeningen ontstaan meestal door met een mesje lijnen te krassen in de foto, een techniek waarbij fouten niet gecorrigeerd kunnen worden. Sinds anderhalf jaar combineert hij dit krassen ook met potlood en speciale soorten verf om een grotere gelaagdheid te verkrijgen. Parallel aan zijn individuele activiteit als kunstenaar werkt Ben Kruisdijk sinds 2007 ook regelmatig samen met Conny Kuilboer als kruisdijk / kuilboer. Binnen deze samenwerking behoudt elk zijn eigen artistieke visie, maar niettemin ontstaan er zo werken die ze elk afzonderlijk niet hadden kunnen maken. Tinka Pittoors Het landschap als een samenraapsel van elkander dominerende elementen, een wankel evenwicht dat zich om ons heen uitstrekt, gecomponeerd uit tegenstrijdigheden van zowel menselijke als natuurlijke aard … De sculpturen en objecten van Tinka Pittoors (°1977, Brasschaat, BE) ontstaan vanuit dit gegeven en bevragen de utopie van de maakbare wereld. Door het combineren van herkenbare en nieuwe vormen en materialen creëert Pittoors in haar werk een geheel eigen vormentaal die geënt is op het gekende, op zoek naar een parallelle sculpturale realiteit. Daar waar de materialen aansluiting zoeken met de realiteit, zet de vorm zich er juist tegen af. Belichting speelt hierin een belangrijke rol: het omsluit en begrenst de sculptuur als het ware, maar onderstreept tegelijkertijd de autonomie van de gepresenteerde wereld. Er ontstaat een ambigu beeld dat balanceert op de rand van de werkelijkheid. Pittoors’ in zichzelf gekeerde ‘landschapsvoorstellen’ suggereren een vernieuwde kijk op landschapsarchitectuur, een artificiële benadering op de inplanting van groenzones. Of het utopische dan wel dystopische voorstellen zijn, laat Pittoors in het midden. Rest ons de vraag: is de verleidelijkheid van het beeld werkelijk bewoonbaar? Tamara Van San Tamara Van San (°1982, Antwerpen, BE) wil kunstwerken maken die niet vertrekken van de geschiedenis (ook al weet ze dat dit onmogelijk is) en die ons op een tijdloze manier raken. Kunstwerken die niet vertrekken van gedachten, maar ze wel bij ons oproepen. Als blinde zieners. Zoals de wind en de zee. Of een boom … In een serre hangt een vier meter hoge sculptuur die bestaat uit met polyurethaan gevulde zwarte nylonkousen die samen een onherkenbaar, trosvormig kluwen vormen. Een fluokleurige, groengeel geverfde, niet opgeblazen en daardoor ingedeukte baseball wordt op de plaats van de deuk verrijkt met in paarse acryl gedrenkte piepschuimen bolletjes, die als pauselijke kaviaar lijken te parasiteren op een onfortuinlijk geblutst ei. In gips gedrenkte, met oranje lak bespoten wolstrengen vormen een booggewelf en druipen opwaarts als broze stalagmieten … Zoals elke taal bestaat uit betekenisloze klanken die pas een betekenis krijgen door hun schikking en gebruik, bouwt Tamara Van San aan een talloze verzen tellend heldendicht, draaiend, trekkend en duwend aan vormen die tot ons spreken zonder woorden, maar zich vol van gedachten verder zingen in de onbewaakte kamers van ons bestaan. |
| Exposerende kunstenaar(s) / exhibited artist(s): Ruben Kindermans - Ben Kruisdijk - Conny Kuilboer - Tinka Pittoors - Tamara Van San - Esther Tielemans |
| CIAP Hasselt Armand Hertzstraat 21 bus 1, B-3500 Hasselt, +32-11-225321/+32-476586471, open: di t/m vr 11.00-18.00, za 14.00-17.00 Expositieperiode van 24 april t/m 6 juni 2010 Opening: zaterdag 24 april om 15:00 uur |
